Niewidoczne dla oczu

Ostatnio usłyszałam od znajomej, że jestem oazą spokoju. Ja???

Ale na poważnie: wcale nie jestem oazą spokoju. Po prostu gdy chcę zwykle potrafię zachować zimną krew. Na zewnątrz. Bo co tam się w głowie dzieje… lepiej niech zostanie moją tajemnicą 🙂 Generalnie jestem bardzo emocjonalną, biorącą do siebie zbyt wiele osobą. Myślę zbyt dużo, zastanawiam się, przetwarzam, przeżywam. Nie jestem typem neurotyka i typowego ekstrawertyka. Zazwyczaj przeżywam wszystko w środku. Gdzieś tam. Czasem może to sprawiać nader dziwne wrażenie:

Piękne słowo na literkę u

O urlopie parę słów już było (tutaj), ale szczerze mówiąc – o pewnych rzeczach nigdy dość mówienia (i rysowania!) 😉

Tak więc dziś o urlopie, wakacjach czy choćby krótkiej przerwie. Że są potrzebne nie trzeba chyba nikomu tłumaczyć, a ich planowanie to często taka rzecz, która pozwala nam przetrwać te mniej kolorowe dni w pracy, w szkole czy życiu ogólnie.

Kocie historie na palcówkowych shortach

Jeśli czytaliście zakładkę o mnie, nazwaną pomysłowo “Kto to rysuje” (można to szybko nadrobić tu: o właśnie tu) wie, że mam kota. Jeśli dodatkowo śledzicie w miarę dociekliwie moje shorty na facebookowym fanpejdżu to może wiecie też, że kiedyś miałam dwa koty. No dobra, formalnie mam jednego kota, dla kotki mojego współlokatora byłam tylko “ciocią” (ale to tylko formalnie, bo faktycznie – to inna sprawa i ja wiem kogo ten kot kochał bardziej 😉

No dobrze, do rzeczy. Więc fakt, że mam kota i uwielbiam go strasznie rzutuje rzecz jasna dość często na treść moich komiksów. I to właśnie one dzisiaj są bohaterami wpisu.